(S)A(E)N GELİR(SİN)

An gelir,

 Hasret bir kor gibi düşer yüreklere.

Yürekteki buğu, gözlerde damla damla yağmur olur,

Çisil çisil düşer bedenime,

Üşürüm!

Ve eller…

An gelir sabrın eşiğinde,

Eyüp olur, açılır arşa.

Niyaz eder secde eden baş hakka.

Dualarda buluşuruz.

Yerle gök yeksan,

Şahidi olur tüm meleküt.

Âteşte İbrahim, ummanda Yunus…

An gelir,

Karanlık çöker yalnızlığıma ,

Bir yıldız kayar ,muradım olursun.

İnceden bir ses duyar,

Penceremi açar, sensizliğe inat.

Ve an gelir,

Gözlerin geçer gözlerimden

Bir ceylân misali ürkek ve çekingen…

İstemezsin kaçmasını düşlerinden ,

Mirac- ı âşk eyler ,ulaşırsın Sitret-i Müntehaya yüreğinden

Ve an gelir,

Bozulur efsun, kaçmak istersin,

Yüreğinin karanlıklarına sessiz ve çaresiz.

Bir hiçlik miydin yoksa bir hiç miydin, SEN.

Bilemezsin, düşünemezsin, duyamazsın…

Haykırmak nafile! Anlarsın, ağlarsın…

Ve amansız apansız SEN gelirsin.

Gelişinle baharını yaşar kış.

Gönül bahçe olur adeta Cennet`te bir Firdevs…

Meşk eder ; solgun çiçekler, durgun sular, suskun gözler…

Bir ismin hayat verir kâinata.

Açılır gök, dağılır bulutlar gönül tepelerinden

Arz – ı endam edersin,

İşte o vakit yürek durur, zaman durur, hayat durur…

SEN gelir(sin)