BİR NÜKTE EDEBİYATÇININ AĞZINDAN “SEVGİLİ”

Bir ismin uğruna uğruna tüm “alfabeyi” sevdim ben, “Gerçek anlam” ıyla sevdim seni. Öyle “mecazî” âşklara kapalı bu deli gönül. İsmini heceleyerek haykırdım, gökteki turnaya , çiçekteki arıya ,otlayan kuzuya ,ve de SANA. Seni tek bir sözcükle anlatamadım. “Ay parçası” diyerek “dolayladım” dilime. “Sıfatlar” dahi nakis seni anlatmaya. Hangi “sıfatla” seni pekiştirebilsem ,bilemedim. Sen ve Ben “zamirin” en güzel “1.Çokluk” hali yani “BİZİZ”. Ne bileyim işte! Biz seninle bir tamlama gibiyiz. Ben “ tamlayan” ,sen ise “tamlanan”. Etle tırnak ikimiz. Biz öncesinde anlamsız bir kelime idik “ilgeç” ve ilginçtik. Sonrasında cem olduk , cümle olduk. Seni ben gönlümün “yüklemi” yaptım. Ben ise senin “özü(ne)n”. Varlığımla “etken”, yokluğumla hayatında “edilgen”. Gel etme Ey dilber! Sen he desen bir cümle hayatının “çatısı” olurum .Atma beni yokluğuna , bırakma beni uyuşmazlığa. Beni yüklemi sonda olmayan bir cümle gibi “devirme ”. Bilirsin devrilen ,aynı zamanda yıkılır ve de yok olur. Gel yürek atışım bizler “bağlı bir cümle olalım”; amasız, fakatsız…Ama asla bağımsız olmayalım. Ömrümüzü “virgüllerle “yaşayalım, noktalardan uzak. …