Annem için...

Babamın vefatından sonra sığındığımız tek gölgeydi annem. Aklıma getirmek dahi istemezdim, bir gün bizden ayrılacağını. Ayrılması içinde bir sebep göremiyordum açıkçası. Sağlığı yerinde, klasik her kadının o yaşta yaşadığı ufak, tefek ağrıları vardı. Kız kardeşimin 10 aylık kızıyla mutlu günler geçiriyordu. Anneme hele bu yazıyı yazacağım aklıma bile gelmezdi. Gelse içim ürperirdi. Hemen uzaklaştırırdım o fikri aklımdan. Ama bir gerçek var ki! biri yaşam, diğeri ölüm! Biri diğerinin başlangıcı. 

Bir gün önce hasta olduğunu söyledi kardeşim. O an yanına koşmak istedim. Ertesi güne hemen biletleri aldım ve aradım. Sesi o kadar iyi geliyordu ki, hepimizin bildiği küçük bir rahatsızlık. ‘-Gelme ben iyiyim, hastalık var ortalıkta ’ dese de ‘-yarın yanındayım dedim.’ O yarın olmadan annem gitmişti.

Babamın yadigarı, gözümüz gibi baktığımız en kıymetlimiz annemizi ebedi dünyasına uğurladık. Hayatı boyunca inançlı bir şekilde yaşayan annem, bu dünyaya veda ederken aynı inançla yürüdü. Bizim çınarımız. Ve o çınar ayakta sonsuzluğa yürüdü.

Babam 8 yıl önce dünyaya gözlerini yumduğu vakit, annem bizi kucaklamış, derlemiş, toplamış ve acımızı hepimizden almış, en büyük zenginliğimiz olmuştu. Şimdi annem bu dünyadan ayrılınca acımızla baş başa kaldık. İlk defa öksüz ve yapayalnız kaldığımı hissettim.

Bir arkadaşım başsağlığı dilerken dedi ki, insanın annesi vefat edince büyürmüş! Gerçekten de çok haklı. Anneniz gidince, yaşınız kaç olursa olsun, işte o gün büyüyor insan. Yeri dolamayacak bir boşluk oluşuyor içinizde. Günlerce yemek yiyemedim, uyku uyuyamadım ve bütün kemiklerim tek tek sızladı.

Taziyeye gelen herkes hem çok üzgün hem çok duacıydı. Herkes onun iyiliğinden, insanlara yardıma koşmasından bahsetti durdular. Tek bir vakit namazını dahi kaçırmayan annem, üstüne üstlük kaza namazlarını da kılardı. Elinden ve dilinden kitabı hiç düşmezdi. Geriye kocaman sevgisini, eğilmez duruşunu, inancını ve kimseye bir gün dahi muhtaç olmamanın huzurunu bıraktı gitti.

Anneler kusursuz, anneler kutsal varlıklar. Yeri dolmayacak ve kimse onun kadar sizi düşünüp sevmeyecek. Mekanları cennet, kabirleri nurla dolsun. Dua etmekten başka yapabileceğimiz hiçbir şey yok. Onlar birer melek. Tek bir gün incitmeyen en değerli varlıklarımız.

Bu acılı süreçte arayan, mesaj gönderen, yanımızda yer alan herkese çok teşekkür ediyorum. Büyüklerimiz hep şunu derdi. Düğün ve cenaze sizin ne kadar insan biriktirdiğinizi gösterir. Annem çok insan sevmiş ve çok insan biriktirmiş. O mesajlar, bana yada kardeşlerime değil sadece anneme geldi. Tanıyan, tanımayan, bilen bilmeyen herkesten.

Annem aramızdan güzel dualarla, yatağında ve son nefesinde şehadetini getirerek veda etti. Tıpkı anneannem ve babam gibi. Bana soruyorlar, 'neyden vefat etti' diye. Bir sebep yok, 'neden dünyaya geliyorsak, bir günde gideceğimize inanarak' diyorum.