Çocuklar hayatımızın beşinci mevsimi, ilkyaz güneşi… Hayatımızın kirletilmemiş yüzü… Renklerinn bin bir tonu… Baharı müjdeleyen gelincik tarlası… Cennet kokan hanımelileri, yaseminleri, portakal çiçekleri…Saksıda büyütmeye kalkmayın. Hayatımızın vazgeçilmezleri onlar… Çiçekler ve çocuklar…
Eve hapsedilmiş, dört duvara mahkum edilmiş, güneşe, toprağa, suya hasret çocuklar… Bilgisayar bağımlısı oldukça gerçek hayatla bağdaşamayan çocuklar… Ne çok şeye hasret büyüyoruz. Pahalı oyuncaklarla avuttuğumuz ama hayatı öğretemediğimiz çocuklar.
Çocukları bırakın doğaya ve izleyin onların mutluluğunu… Çiçeklerle kurduğu dostluğu seyredin. Daha doğrusu yaşadığı mutluluğu hissedin. Onlar bizim kirlenmemiş yüzümüz, saf ve temiz… Hayvanlarla hemen dost olurlar, çiçeklerle konuşurlar. Onlar sevgilerini paylaşırlar. Eve mahkum ettiğimiz çocuklar gibi ben duyusuyla hareket etmezler.
Toprağa basmadan büyüyen betonlar arasına sıkışıp kalmış birer masal onlar… Çiçekler gibi doğayla baş başa bıraksak onları.
Çocuklar test kitapları arasına hapsedildi. Hep şıklardan öğrenmesinler hayatı. Yarış atı gibi koşturmayın nereye koştuğunu bilmeden. Baharın geldiği Antalya’mda test kitapları içinde kaybolup giden çocuklarımız…
Çiçeklerin çoğunun adını hala bilmeden bildiklerinin çoğunu da kitaplardan öğrenen çocuklar. Peygamber çiçeğini, fesleğeni, kardeleni, hatmi çiçeğini hiç görmemiş. Bırakın bu çiçekleri görmeyi kır çiçeklerini bile doyasıya toplayamamış, gelincik tarlasında koşamamış çocuklar.
Bırakın çocuklarınız hayatı, insanlığı öğretin kitap okusunlar, seçeneklerini kendi belirlesin ve ona göre seçsin. Kendi yanlışlarıyla kendi doğrularını bulsunlar.