Deniz olmak kolay değildir

Değiştiğimi düşünenlere hayretle bakıyorum.

Değişir bütün insanlar bazen mevsimler gibi... Her baharın ardında, yakıcı bir sıcak, sıcağın ardında bir yaprak dökümü vardır. Ağaç dört mevsim aynı yükü taşıyamaz. Yorulur.. Yeşerir, meyveye durur sonra yeşerttiğini sandığı yapraklardan bile yorulur ve tek tek dökmeye, özüne dönmeye çalışır. Kara kışına kimseyi ortak etmek istemez. Kendi başa çıkmalıdır, zemheriyle ayazla...

Baş edemezse bir daha yeşile duramayacağının farkındadır... Ve belki de ben ağlamayı, acımı paylaşmayı pek sevmem... Evet yazarım, ama konuşmam içsel yenilenmemi kendi başıma yaparım, yapamazsam hayatta kalamayacağımın farkında olarak...

Doğayı ibretle izlerim. Aslında herkes kara kışına ortak arar, acısını paylaşacak, azaltacak birini. Sırtını birine dayamak ben de isterim ama çözüm bu değil ki bütün yenilenmeler insanın kendi kendine başardıkları ve buldukları çözümlerdir.

Deniz olmak kolay değildir, dalgalara tutulursun kayalara çarparsın ama durulur yeniden maviliğine kavuşursun.

Ben artık kızmıyorum kimseye.... Kötüye, halden bilmeze, ihanet edene, hor görene, lafımı edene... Sen koskoca denizsin, diyorum. En fazla tusunami olur, durulursun. Dalgalarda yorulursun, ama gece yakamozların koynunda uyursun. Diyeceğim o ki dağın, denizin, ağacın derdine ortak ol ve dinle...

Ve hangisi olursan ol.

Toprak gibi olmak zordur, hem ayak altında hem herkes senin altında... Yani sen öyle hoşgörülü ol ki senin üzerinde gezenler, bir gün senin altında ezilsinler...