Saatler hep acıya kurulu nedense hayatta...
İkide bir çalıyor gerekli gereksiz..yollarımız mayın döşeli ansızın basma korkusuyla sokağa çıkmaya korkar olduk...
Elimizi cebimize atamaz olduk yoksulluk kol geziyor başı boş sokaklarda...
Okumaya yazmaya korkar olduk zincirlenmiş kelepçelenmiş prangalı düşler sokağında ve güneşli yarınların sıcağı ısıtmıyor. Çıkarlar tavan yaparken insanlık her gün değer kaybetmekte..
Ha bire tipler üretiyoruz kaybedilen kimlikler, karakterler üzerinden ve paranın alamadığı değer kalmamış...
Kimliksiz olmak maharet olmuş, salakların akıllı olduğu yerde...
Rüzgarın estiği yöne döner olmuşuz yüzümüzü ve gemisini yürüten kaptan olmuş kara denizlerde...
