Mesleğimde otuz iki yılımı tamamladım. Geçen yıllar boyunca elimden geldiğince işimi iyi yapmaya çalıştım. İddiali değilim ama dileğim şu ki, umarım öğrencim olan bütün kuzularda olumlu bir iz bırakmışımdır. Bir çok mezun verdim. En büyüğü 42, en küçükleri 10-11 yaşında. Sizlere en küçüklerinden, onlarla yaşadığımız mezuniyetten söz etmek isterim.
Kimisiyle dört yıldır, kimisiyle iki, kimiyle bir yıldır, bazılarıyla üç ay en yenisiyle bir aydır birlikteydik. Son bir buçuk yılda salgın nedeniyle arap saçına dönen bir eğitim-öğretim deneyimi yaşadık. Bütün olumsuzluklara rağmen elimizden geldiğince kuzularımızı geleceğe, orta okula hazırlamaya çalıştık. Bunu ne kadar başardığımız bakış açısına göre değişir. Ama...
Geldik mezuniyet gecesine. Salgın nedeniyle pek de hazırlık yapma şansımız, zamanımız olmamıştı. Ya da ben öyle sanıyordum. Belki de eğitim-öğretim sürecinde yaptığımız bütün çalışmalar, kurduğumuz bütün cümleler hazırlıktı aslında.
Öncelikle çalışma ortamınızdaki huzur, mesai arkadaşlarınızla olan ilişkilerin ne denli önemli olduğunu bir kere daha anladım. Sınıfımıza derse giren, girmeyen bütün arkadaşlarımın kuzularımı(zı) en az benim kadar, belki daha fazla benimsediklerini, ellerinden gelenin en iyisini yapmaya çalıştıklarını görmek o kadar değerliydi ki. Hepsine sonsuz teşekkürlerimi ve sevgilerimi iletmenin görevim olduğunun bilincindeyim. İyi ki varsınız, sizleri gerçekten çok seviyorum.
Birlikte olduğumuz sürece Atatürk ilke ve devrimlerini anlatmaya, kuzularımı iyi bir Atatürkçü, vatanını ve milletini seven, çalışkan bireyler olarak yetiştirmeye özen gösterdik. Bunu perçinlemek için de Atatürk'ün Gençliğe Hitabe'sini odalarına asıp kanıksamalarını sağlamayabilmek amacıyla mezuniyet hediyesi olarak hazırlamıştık. Mezuniyet belgeleriyle birlikte sürpriz yapacaktık.
Ama... Gözlerimizi yaşartan sürpriz onlardan geldi. Benim hiç haberim olmadan Gençliğin Ata'ya Cevabı'nı hazırlamamışlar mı? O kadar da güzel bir sunum yaptılar ki... O an kendiliğinden süzüldü göz yaşlarımız. Sadece benim mi, inanıyorum ki salonda aynı durumda olmayan kimse kalmamıştı.
Kuzularım duygu ve düşüncelerini paylaşırken de kimi zaman gülümsedik, kimi zaman gururlandık, kimi zaman yine süzüldü yaşlar gözümüzden.
Sadece mesai arkadaşlarım ve kuzular değildi elbet gecenin kahramanları. Okul müdiremiz sahnede hıçkırıklarına hakim olamadı. Duygu dolu, sevgi doluydu her haliyle. Çünkü bizleri çok sevdiğini, değerli olduğumuzu hissettirmişti her fırsatta. Bizim de değerlimiz olduğunu elbette biliyordu.
Biz öğretmenler biliriz ki, güzel sonuçlar ancak ve ancak velilerimizin işbirliği ve desteği ile mümkündür. Bu desteği, ilgiyi, sevgi ve saygıyı hiç esirgemeyen değerli annelerimiz ve babalarımız yine yanımızdaydı. Onları da biraz ağlattık ama mutluluktan. Sevildiklerinin farkındaydı hepsi de.
Ertesi gün sohbet sırasında kurucumuzdan duyduğum bir cümleyi de sizlerle paylaşmadan geçemeyeceğim. "Konferans salonumuzu yaparken çok güzel hayallerimiz vardı. Burada çok güzel etkinlikler yapacaktık. Salgın buna izin vermedi. Ama öyle bir mezuniyet izledik ki, başka hiç etkinlik yapılmasa bile sadece o gece için bu salonu yaptığımıza değerdi." Hadi gelin de burada mutlu olmayın. Teşekkürler değerli kurucumuz.
Sonuçta gördük ki özel bir hazırlık yapamasak da kuzular zaten mezun olmaya hazırmış. Kesinlikle hazırmış. Biz de onları kalbimiz sevgi dolu, hep yanlarında olduğumuzu söyleyerek mezun ettik. Çok ama çok güzel bir Babalar Günü hediyesi olarak da kabul ettim. :)
Yazarken bile aynı duyguları yaşıyorum. Artık güvenim, inancım, umudum iyice arttı. Genç meslektaşlarım, kuzularım, gelecek ellerinizde. Sizleri çok seviyorum. Yolunuz açık olsun desem de zorluklarla karşılaşacağınızı biliyorum. Rehberiniz Atatürk olsun.
