Bir bebeğin yaşamda kalmak için tamamen ebeveynlerine bağlı olması nedeniyle bebeklerin doğumundan itibaren ebeveynler neredeyse 7/24 çalışırlar. Ve çoğu kez bu süre yorgunluk ve uykusuzlukla geçer. Bazı ebeveynler bebeklerine bakım verebilmek için kariyerlerinden vazgeçerken bazıları da onların bakımını sağlamak için ikinci bir iş alabilir. Ebeveynler bazen benzer deneyimler yaşayan başka ebeveynlerle arkadaşlıklar kurmaya başlar. Hatta bazen ebeveyn olmayan eski arkadaşlarından uzaklaşabilir ya da tamamen kopabilir. Tüm bunların nedeni doğumdan sonraki birkaç dakika içinde ayakları üzerinde duran yeni doğan bir tay ya da yumurtasından çıktıktan kısa bir süre sonra kendi başına yiyeceğinin peşinde koşan yeni doğan bir civcivin aksine; yeni doğan bir bebeğin yürütülmemesi, konuşamaması ya da yetkin bir bakıcının yardımı olmaksızın yutamayacak olmasıdır.
Bebeklikte gelişen deneyimler ve alışkanlıklar yaşam boyu öneme sahip olurlar. Bebeklik, deneyim ve etkinliklerin özellikle de beslenmenin, ağızda birleştiği sıradaki ' oral evrenin' yani ' bebeğin anne memesinden emmesi' dönemi kişilik için çok önemlidir. Oral haz için bebeklerin ihtiyaçları aşırı derece tatmin edilir ya da yeteri kadar tatmin edilmezse, bebek sürekli oral hazzı arayan yetişkin haline gelecektir. Annenin bebekle ilgilenmesi ve onu doyurması, bu doyurma esnasında bebeğe anne ruhsallığını vermesi bebek için çok önemlidir. Bu dönemin sağlıklı atlatılmasıyla verilmesi gereken temel eğitim tuvalet eğitimidir.
Ebeveyn tarafından sağlanan bebek eğitimlerinin her adımı çok önemlidir. Bu eğitimlerle bebekler diğerlerine karşı temel güven ya da güvensizlik geliştirir. Bebeklerin temel güveni geliştirip geliştirmemiş olması, gelişimin bir sonraki sürecinde, temel konunun özerklik ve utanç şekillenmesinin olduğu anal evreyi de etkiler.
Bebeklere ebeveynlik, gelişim yolunu ya da hedefini düzenlemez ancak, etkilerinin nedenleri olduğu ve başlangıcın sonuç üzerinde etki uyguladığı bir anlam ifade eder. Bundan dolayı bebeklik ve çocuğun uzun süreli gelişimi için ebeveynlik esastır.
Bebeklik sırasında, çocuklar ilk nesneleri akla uydurur ve anlar, insanların temel duygularını ifade eder ve okur, bireysel kişilikleri ve sosyal stilleri gelişir ve ilk sosyal bağları oluşur. Ebeveynler, bebeklerine bu heyecanlı ‘ilkleri’ boyunca eşlik ederler. Sürpriz olmayacak şekilde, bu gelişimsel dinamiklerin tümü ebeveynler tarafından yakından izlenir, ebeveynliği şekillendirir ve sırasıyla hepsi, ebeveyn tarafından şekillendirilir.
Bazı zor bebeklerin yüksek sesli açlık ağlamaları vardır ve yetişkinler onları daha caydırıcı ve talep kâr olarak algılarlar. Bunun da ötesinde, huzursuz bebeklerin anneleri bebekleriyle daha az görsel ve fiziksel bağlantı içindedirler. Duyarlılıkları ve bebekleriyle meşguliyetleri daha azdır ve annelerin bebeklerdeki güçlüklere dair algıları, çocuklar büyüdükçe onlardaki saldırganlık ve endişe algılarını yorar.
Diğer insanlarla, çoğunlukla ebeveynlerle kurulan duygusal ilişkilerin gelişimi, bebeklikteki sosyal gelişimin en önemli yanlarından birini oluşturur.
Bebekler belirli kişileri tanıma kapasitesini bir kez geliştirdi mi, dünyaya geldiği ilk aylar boyunca tutarlı ve güvenilir bir şekilde ulaşılabilir olan yetişkinlerle tercihli etkileşime başlar ve adım adım kalıcı bağlanmalar oluşturur. Ebeveyn-bebek etkileşiminin doğası, çocuğun içinde gelişmeye başladığı ve büyüdüğü gelecekteki yaşamının hazırlayıcısıdır.
